Details In
Een baby krijgen. Ik had er lang naar uitgekeken. En daar was ie dan, op 25 april, 6 daagjes te vroeg. Stiekem vond ik dat ‘te vroeg’ echt niet erg.
Een baby krijgen. Dat is traantjes laten als ze dat kleine dropje op je borst leggen, verwonderd zijn over de perfectheid van dat mini-mensje, met veel trots het eerste bezoek ontvangen, dolgelukkig zijn als de eerste keer ‘borst’ een succes blijkt te zijn, en versteld staan van jezelf dat de moederinstincten mijn ‘natural clumsiness’ helemaal lijken over te nemen.
Maar een baby krijgen, dat is ook het begin van chronische vermoeidheid en jezelf volledig wegcijferen want alles staat in dienste van dat kleine jongetje. Het is ook al je gène vergeten en je volledig overgeven aan dokters en vroedvrouwen, het is 10 dagen niet deftig kunnen gaan zitten en dagelijks in de spiegel checken hoeveel de zwangerschapsbuik alweer gekrompen is en hoe erg de kloven op m’n borsten er toch wel uit zien.
Een baby krijgen. Iedereen onderschat het. Het begin is het moeilijkste, zo zeggen ‘ze’ allemaal. Het wordt beter, zeggen ‘ze’ ook. Hier mijn onverbloemde ervaring.
De bevalling
Wie mijn zwangerschapsblog las weet al dat ik langs de ene kant niet echt hield van zwanger zijn, maar langs de andere kant ook echt helemaal niks te klagen had. Ik was nooit ziek, niet overdreven moe, en bleef tot op het laatste nog super mobiel. Zo ging ik begin april nog een huwelijk shooten in Toscane, en bleef ik tot op het laatste moment nog meehelpen in de tuin. Ik kon dan wel geen kilometer meer wandelen, en vond het zo jammer voor Floor (de hond) dat ik haar per fiets meenam ‘op wandeling’, zodat ze goed kon crossen.
De nacht na ons fietstochtje begonnen de weeën. Wat eerst voelt als ‘oei ik heb precies wa krampjes’, begon een uur later toch duidelijk de start van thé day. Rond half 3 had ik het door, om 6u wekte ik Ruben, die wakker werd met de woorden “Leentje, ‘t is ni de moment eh, we hebben een kei drukke dag…” Haha. Om 8u lag ik aan de monitor in het ziekenhuis. Een half uur later moest Ruben ‘effe terug naar huis’ want de mannen van Infrax kwamen de teller ombouwen (wegens zonnepanelen) en Ruben had z’n moto voor de kast laten staan. Yep these things happen if you’re in a rush. Ook hadden we de trimmer van Floor al moeten afbellen en een afspraak bij een keukenbouwer. Busy day it was.
Ruben liet me achter met 3cm ontsluiting en een Leentje ‘die wel ging zien of ze epidurale wou’… eerst een keer ervaren wat ‘die pijn’ nu eigenlijk was… Een dik uur later was ie terug en trof hij mij aan in een iets minder ontspannen gemoed. Ondertussen, wat ging het snel, had ik 7cm en sneden de weeën in m’n onderbuik alsof iemand me met een speer in m’n schaamstreek aan’t stekken was. Ik zat met m’n knieën op de grond en met m’n hoofd lag ik in de matras van het bed. Een warm badje? Zit bal? En wat hebben ze nog allemaal in die verloskamer? Ik moest er allemaal niet van weten. En toen moest ik ineens naar de grote wc. Geweldige timing, Leentje. Awesome. Nog nooit zo’n pijnlijk (imagine, een wee elke 2 min) WC bezoek dat zo lang duurde meegemaakt. Maar bon, ik was blij dat ‘t eruit was 😀
Niet veel later smeekte ik voor epidurale en duurde dat “het duurt nog een half uurtje en dan is de anesthesist hier” een eeuwigheid. Maar goed, prik in m’n rug en oooohhhhhhhhhhhhhhhhhhh, wat voelde dat zalig. Ik kon terug effe ontspannen en zag enkel op de monitor wanneer ik een contractie had. 20 minuutjes duurt elke dosis, en dan kan je bijpompen. Echter, na die 20 minuten werd alles meteen in gereedheid gebracht, stond m’n gynaecoloog daar ineens en voor ik het wist werden m’n voeten ‘in de beugels’ gestoken en stonden ze met 5 rond me te roepen dat ik moest persen. En dan gaat alles in een waas. De weeën (die ik nu terug voelde) bepalen het ritme, en met elke keer dat je perst en de 3 vroedvrouwen, dokter en Ruben op je brullen dat je goed bezig bent en ‘nog een beetje’… elke keer denk je “Ok, nu gaat die kleine er toch wel gaan zijn eh”… Niet dus. De ventoux (aka de zuignappen) werden tevoorschijn getoverd, (en oh ja, that hurts), en je perst zo hard dat je denkt dat je hersenen gaan ontploffen. En dan komt dat ‘knipje’, en niet lang erna komt Tristan ter wereld, onmiddellijk gevolgd door een kreetje. Ruben knipt de navelstreng door terwijl Tristan bij me wordt gelegd, en niet veel later wordt de placenta uit m’n buik ‘geduwd’ en word ik terug toegenaaid, daar, down-under. Na de eerste traantjes was ik nu van boven tot onder aan het trillen. En nog steeds weet ik niet waarom ze die placenta er zo met man en macht moesten uitduwen… ik dacht dat ze dat natuurlijk lieten komen?
Na Tristan’s checkup werd hij terug op m’n borst gelegd en begon hij zijn zoektocht naar tittymilk. Heel erg vertederend vond ik dat. Die instincten. Zot is het. Het lukte. We waren content. Ik mocht gaan douchen, veroorzaakte een overstroming van de badkamer wegens ‘totaal van de wereld’ en was content dat we met 1+1=3 naar onze kamer mochten. Om iets voor 12 was ie geboren, en om 14u waren we in onze kamer.
Wist je dat…
- Het ging snel. Zeer snel. Ik wist niet dat het zo snel kon, maar eigenlijk paste het wel bij mij, en mijn manier van leven.
- En groot deel van de bevalling was een waas, zo besefte ik nadien. Ik wist nadien niet meer wat Ruben allemaal tegen me zei, ik stond er niet bij stil dat de epidurale werd gezet terwijl ik daar al in mijne pure zat, ik had niet door dat Ruben de navelstreng had doorgeknipt en hield het grootste deel van de bevalling m’n ogen gesloten. Focus Leentje, Focus.
- Het ‘knipje’ is geen centimeter, zoals ik dacht, maar eerder 4cm, zo zei Ruben me. De pijn nadien was navenant.
- Je verliest best veel bloed, en dat blijf je tot heel lang nadien nog steeds doen. Maandverband kreeg ‘a whole new meaning’… Ik had ook effe een pampergevoel… Die foto’s van Kate 3u na haar bevalling? Truckage. 100% sure.
- De ‘roze wolk’ en ‘baby blues’ is niet van toepassing voor iedereen. Ik probeerde alles zo goed mogelijk te doen en wou vanaf het begin zo zelfstandig mogelijk zijn. Maar geen baby blues hierzo. Ook vind ik ‘love at first sight’ niet van toepassing op mezelf en Tristan. Je zorgt voor de baby met al je kunnen, en voelt meteen zo’n grote verantwoordelijkheidszin, maar de liefde voor m’n zoon moest groeien. Je beseft alles niet zo goed, in het begin.
3 dagen ziekenhuis
Het is niet lang. Hoe ik mezelf vroeger totally clumsy voelde met kleine baby’s, leek het met mijn eigen kleintje ineens goed te gaan. De eerste dag werd alles uitgelegd en voorgedaan, en de volgende dag deed je het gewoon allemaal zelf, alsof je het al ontelbaar keren geoefend had. Pampers, naveltje verzorgen, badje geven… En Tristan did love the boobies. Alleen sprong ik op de 2e dag al tegen het plafond van de pijn. Die zuigkracht van zo’n innieminnie mensje… dat had ik onderschat.
Ik dronk liters water en schranste elke maaltijd die me voorgeschoteld werd op alsof ik al een paar dagen geen eten gezien had. De borstvoeding zoog al m’n energie op, en ik voelde m’n buik inkrimpen met elke voeding die ik gaf. De tepelkloven manifesteerden zich en de eerste zalfjes en borstkompressen werden tevoorschijn getoverd.
De dagen vlogen voorbij, en voor ik het wist was het zaterdag en mochten we naar huis. En hoewel 3 dagen echt kort is, was ik toch ook blij dat ik die 4 muren achter me kon laten, en terug huiswaarts kon om verder te genieten van het lenteweer en ons nieuw gezinslid.
M’n vriendinnetje Hilde (from Hilde with Love), ook fotografe, bezocht ons op vrijdag, en maakte deze prachtige kiekjes.
De thuiskomst
Het deed goed om thuis te komen, maar ook werd alles nog extra vermoeiend. Geen vroedvrouwen meer die opgebiebt konden worden, maar Ruben die me de eerste dagen toch wel op m’n wenken moest bedienen wegens 1) nog niet heel vlotjes kunnen wandelen (knipJE, weet je wel), 2) doodop en 3) een baby die meer wèl dan niet aan m’n borsten hing.
Het was vooral: een ritme zoeken. Niet makkelijk als je meteen veel bezoek krijgt. Maar gelukkig ook veel hulp. Er werden tonnen foto’s gemaakt, de zon scheen en ik was toch ook blij dat ik af en toe naar buiten kon.
Ik kreeg een dagboek van mama, maar ik ken mezelf. Ik ben geen stylo-schrijver, ik ben eerder een keyboard-schrijver. Dus ik probeer op digitale manier m’n herinneringen bij te houden. Ook nam ik het voornemen om elke week een mini-shootje te doen. Elke woensdag. Of sortof. Donderdag is ook nog goed.
En alles wat daarna kwam
Na een week deden we ons eerste tripje buiten. We moesten Tristan gaan inschrijven aan de stad Leuven, gingen lunchen in de stad (toch wel spannend), en gingen nadien naar Tristan’s eerste doktersafspraak. Hij groeide goed, maar z’n gewicht, dat begon me wat zorgen te baren.
En dan komen we bij die borstvoeding. Ik wilde het zo hard, maar me & the nipples schreeuwden het uit van de pijn. En dan bleek dat hij in plaats van te stijgen, begon te zakken op z’n gewichtscurve. Ik haalde borstvoedingsboeken en een lactatiekundige erbij, maar om de één of andere reden begon ik te vermoeden dat hij niet genoeg binnen kreeg via de borst. Na 2 weken kreeg ik een dip. Een dip waarbij ik begon te twijfelen of dit het nu wel was. Borstvoeding was voor mij allesbehalve een ‘zaligheid’ te noemen. Wat wordt het toch overgeromantiseerd. Dju toch. Niks tof aan. Ik begon af te kolven, en bij elk flesje gekolfde melk te noteren hoeveel hij binnen kreeg. Voor het eerst zag ik een baby met een heerlijk voldaan gevoel. Maar de hoeveelheden die ik kon kolven waren lang niet voldoende om de grote honger van Tristan te stillen, en voor de eerste keer liet ik mijn borstvoedingstrots varen en ging ik poedermelk kopen. We probeerden het uit, en hij dronk met volle teugen.
Foto’s Week 1
Foto’s week 2
Een paar dagen gingen voorbij, en de teleurstelling dat ik niet genoeg melk kon kolven in combinatie met de vermoeidheid begon z’n tol te eisen. Ook kreeg ik van iedereen 1001 verschillende ‘goede raad’ en ik werd er stiepelzot van.
Ik maakte samen met Ruben de beslissing om de borstvoeding af te beginnen bouwen. Stelselmatig natuurlijk. Ik werd er gewoon echt ongelukkig van. Maar die nacht – alsof het zo moest zijn – kolfde ik zowaar 100cc bij elkaar en mijn geluk kon niet meer op. Ik leek m’n tweede adem gevonden te hebben, en zo geschiedde. Ik zette door.
Ik vind het goed zo. Het is extra werk, maar nu weet ik hoeveel hij binnen krijgt en zijn gewicht gaat eindelijk de goede richting uit. De tepels zijn hersteld en Leentje blij. Na 4 weken zit hij terug op zijn oorspronkelijke curve. Ik leg ‘m nog elke dag enkele keren aan, want stel je voor dat hij zou afleren… maar zo kunnen de tepels toch wat herstellen.
Foto’s week 3
Niemand had me gewaarschuwd dat die zo tough zou zijn. Eerlijk? Om het 1,5u je kleintje aan de borst moeten leggen omdat zijn honger niet gestild leek, ik vond het echt niet romantisch. Toen ik startte met kolven begon ik me eindelijk terug mens te voelen, m’n energie kwam terug. Daarvoor voelde me gevangen in mijn zetel en ik was het al grondig beu om brainless tv te kijken.
Ik probeer zo lang als ik me er goed bij voel dit ritme aan te houden, omdat ik écht wel geloof in het nut van borstvoeding, maar als het té hard m’n leven overneemt, schakel ik over. Ik hoop toch tot 3 maand te geraken. Two more to go!
Foto’s week 4.
En ten slotte…
Wist je dat…
- Afspraken maken in de voormiddag is een no-go. Want om 11u loop je nog steeds rond in je pyjama (best-case-scenario) of in je ondergoed. Het moest dan ook gebeuren, toen eerder deze week de Orange-man langskwam (want decoder kapot en stel je voor dat ik say-yes-to-the-dress moest missen) tussen 12 en 18u, ik om 10 voor 12 de douche inspring en ik 5 min later word gestoord door een blaffende Floor… which means: people at the door. Ik spring uit de douche, haar nog maar half afgespoeld, al chance hangt mijn badjas daar, en ga zeiknat de voordeur opendoen. Gelukkig heb ik een pasgeborene als excuus. Hoe lang is dat excuus houdbaar?
- ook ben ik content dat ik tegen de middag mijn tanden heb gepoetst.
- een jongetje betekent: pipi op de mama of papa als je pampers aan het verschonen bent. Op dag 2 was het al van dat. Je ontwikkelt daar een 6e zintuig voor en je kan bijna gaan voorspellen wanneer ie het weer gaat doen. Maar zo’n accidentjes gebeuren ook met kaka. Oh ja, babies, zo schattig.
- borstvoeding helpt weldegelijk om snel je kilo’s kwijt te geraken. Het feit dat de baby je letterlijk de héle dag bezighoudt en ik daarbij soms vergeet te eten, kan daar ook mee te maken hebben. Hierzo ben ik na 4 weken op een kilo van m’n oorspronkelijk gewicht, enkel de tummy flubber moet nog ewa weg…
- ik ben wel heel content dat ik terug op mijn buik kan slapen. Gelukkig was dat pas na de bevalling al zo, en kon ik terug heerlijk dutten, wat de 6 maand daarvoor niet ging wegens ‘buik-zit-in-de-weg’.
En ondertussen zijn we alweer 5 weken ver. Straks maak doe ik ons wekelijks shootje. Tristan is geen platte baby meer, hij begint wat babyvet te kweken. Hij wordt nog knapper met de dag. We zijn trots. En al die gekke ‘totjes’ die hij maakt, ik zweer het u, niks is schattiger. En soms tovert ie een (onbewust) lachje tevoorschijn. Meestal als ie een gelukzalig voldaan titty-milk gevoel heeft. En dan weet ik: we doen het goed!
Tristan Verstraete. Geboren 25 april 2018 om 4 voor 12. 3,220 kg en 52 cm. Ondertussen heeft ie de kaap van de 4kg bijna gehaald. Hij groeit als kool.
